Zgodnie z art. 58 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego sąd w wyroku rozwodowym orzeka o:
1. Rozwiązaniu małżeństwa oraz winie w rozpadzie małżeństwa. Jednakże, jeśli strony zgodnie wnoszą o nieorzekanie o winie, to sąd o niej nie orzeka.
2. Pozostawieniu, ograniczeniu lub pozbawieniu władzy rodzicielskiej nad małoletnim dzieckiem lub dziećmi jednemu lub obojgu małżonkom. Sąd może powierzyć wykonywanie władzy rodzicielskiej jednemu z rodziców, ograniczając władzę rodzicielską drugiego do określonych obowiązków i uprawnień w stosunku do osoby dziecka. Obowiązki i uprawnienia wymienia wprost.
3. Miejscu zamieszkania małoletniego dziecka lub dzieci – wskazuje się tylko każdorazowe miejsce zamieszkania ojca albo matki – nie podaje się konkretnego adresu.
4. Wykonywaniu kontaktów rodzica z małoletnimi dziećmi lub dzieckiem, chyba, że strony zgodnie wnoszą o nieorzekanie w tym zakresie. Tu, jeśli chce się, aby regulacja kontaktów znalazła się w wyroku – trzeba być bardzo precyzyjnym – co do dnia i godziny określić początek i koniec kontaktu oraz sposób odbioru dziecka.
5. Zasądzeniu alimentów na rzecz małoletniego dziecka lub dzieci. Nie orzeka się alimentów na rzecz pełnoletnich dzieci.
6. Zasądzeniu alimentów na rzecz drugiego małżonka, jeśli jeden z małżonków o to wnioskuje oraz, jeśli są ku temu podstawy. Tu podstawą jest najczęściej orzeczenie o wyłącznej winie małżonka, który ma płacić alimenty.
7. Sposobie korzystania ze wspólnego mieszkania (o ile takie jest wspólnie zajmowane), chyba, że strony zgodnie wnoszą o nieorzekaniu. To nie jest podział majątku, to tylko faktyczny podział do korzystania w tej specyficznej sytuacji, gdy mimo procesu rozwodowego, strony jednak dalej razem mieszkają.
8. Podziale majątku wspólnego, pod warunkiem, że co najmniej jeden z małżonków o to wnosi i o ile przeprowadzenie tego podziału nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu. W praktyce niezwykle rzadko dzieli się majątek przy sprawie rozwodowej. Robi się to albo przed notariuszem albo w odrębnej sprawie już przed sądem rejonowym.
9. Ponoszeniu kosztów procesu przez strony.
